رواية صراعات الحياة بقلم يارا عبدالعزيز
منار بأحراج: اممم
يوسف: ركزى معايا
منار بتوهان: ما مشكلتى انى مركزة معاك
بصلها بابتسامة وقلبه بدأ يدق بشدة
منار: هو انت ازاى قمر كدا يختاااى
يوسف بحب: دى عشان عيونك اللى شايفنى
منار: لا بجد انت قمر يلهوى بقى تقريبا انا اتفضحت صح
يوسف: هههههه اوى اوى يعنى
منار: يا أرض انشقى وابلعينى بقى
يوسف: انا ب
قاطعه خبط الباب ليتحدث بغضب
: ادخل
ندى: عاملة ايه دلوقتي
منار: مية فل وعشرة عشان شوفتك يا نودى بجد
ندى: قلب نودى انتى اصلا
يوسف: طب امشى انا بقى لو احتاجتى حاجه ابعتيلى
منار بتوهان: ماشى يا دكتور
ندى: منار منار
منار: نعم
ندى: انا هنا يبنتى
منار: ااه ما انا عارفه
ندى: دا انتى واقعة واقعة
منار: اصله وسيم
ندى بسخرية: اه
منار: وحلو اوى
ندى: وايه كمان
منار بأحراج: انتى بتجبينى فى الكلام
ندى: بجيبك ايه يبنتى دا انتى ناقص تقولى لكل اللى فى المستشفى
منار: شكلى بدأت احب ولا ايه
ندى: شكلك لا يحبيبتى انتى حبيتى فعلا
منار: طب اعمل ايه بقولك يا ندى
ندى: قولى يا منار
منار: هو مش يوسف دا يبقى ابن خالك جوزك
ندى: اه
منار: طب ما تسأليه كدا هو مرتبط ولا لا
ندى: وهيفيدك بى ايه يا فلحة
منار: عايزه اعرف بس
ندى: هحاول اسأله
فى السجن
دخل مكتب العميد لينصدم باللى شافه
صفاء: تعال يا محمود
محمود: صفاء هانم
صفاء: طلعت عارفنى اهو بس مش هطول عليك سوسن وفاطمة كانوا بيعملوا عندك ايه
محمود بتوتر: وهيكونوا بيعملوا ايه يعنى
صفاء: ٣ مليون جنيه
محمود: والمقابل
صفاء: تقولى كانوا هنا بيعملوا ايه والشيك اهو
جيه عشان ياخد الشيك بعدته عنه
صفاء: قول كانوا بيعملوا ايه
محمود: انا اللى كنت عايزاهم
صفاء: فى ايه
محمود: كنت عايز زياد ابن فاطمة هانم يطلق ندى بنتى
صفاء بصدمة: ندى تبقى بنتك
محمود بتوتر: اه
صفاء: وليه عايزاه يطلق ندى
محمود: مش من مصلحتى ان ندى تبقى معاه
محمود بتفكير: بنتك اللى من عاصم الاميرى عايشة
صمحمود: هطلعينى ازاى
صفاء: هوكلك اكبر محامى وهطلعك من هنا بس قولى مين بنتى قولى هى مين وفين انا قلبى موجوع عليها من ٢٠ سنة ارجوك قولى بنتى فين
محمود: مش قبل ما طلعينى من هنا وتدينى الفلوس اللى عايزاها غير كدا مش هقول حاجه عن اذنك يا صفاء هانم
سابها ومشى فى دوامة من التفكير مين بنتها وفين دلوقتي
فى المستشفى
ندى: ادخل
زياد: ازيك يا دكتورة منار
منار: الحمد لله يكابتن
زياد: يلا احنا يا ندى ولا ايه
ندى: تمام
منار بهمس: تعالى كدا
ندى نزلت لمستواها: ايه
منار بهمس: متنسيش تبقى تسأليه ماشى
ندى ابتسمت واتكلمت بهمس: تصدقى انك هبلة
منار: ماشى يستى شكرا
ندى بأببتسامة: بهزر معاكى يا منارى يلا سلام بقى
منار برقة: متنسيش بقى
ندى: حاضر
كل دا تحت نظرات الاستغراب من زياد
صفاء وقتها دخلت
صفاء: ما انتوا قاعدين
زياد: ندى هنا من بقالها كتير
ندى: اشوفك بقى المرة الجاية فى الكلية باذن الله
منار: ان شاء الله يحبيبتى
خرج زياد وندى
صفاء: طيبة اوى ندى دى
منار: الصراحة ااه وانا بحس انها قريبه منى بجد حبيتها اوى
صفاء: تصدقى نفس احساسى المهم عاملة ايه دلوقتي
منار: كويسة بس زهقت من قاعدة المستشفى
صفاء: بكرة هتخرجى يحبيبتى
فى عربية زياد
